Prolog.

Kolejny raz karetka wyjechała z parkingu. Syrena już przestała mnie denerwować – w końcu siedzę tu już dłuższy czas. Samotność trochę mi doskwiera, lecz zawsze mogę porozmawiać z pielęgniarkami, które dają mi leki. Ostatnio przychodziły tu coraz rzadziej, bo szpital był zaludniony. Jedynie kilka pokoi było niezamieszkanych. W tym mój. Kiedyś mieszkała ze mną dziewczyna, Keira, lecz zmarła trzy miesiące temu. Trochę to przeżywałam, potem wszystko wróciło do normy. Tak już tu jest – codziennie ktoś umiera. Czy da się być spokojnym widząc umierających ludzi. W końcu może to się zdarzyć także mi. To okrutne, ale tak działają prawa natury. Każdy w końcu umrze.

Ostry ból przeszył moje ciało. Jęknęłam. Rzadko okazuję to, że jestem chora, nie chcę, by ludzie myśleli, że się użalam nad sobą i jestem słaba. Tym razem wiedziałam, że wkrótce nastąpi koniec mych cierpień. Nie mam szans na ozdrowienie. Do pokoju weszła Nancy – pielęgniarka – i zabrała kaczkę leżącą pod pryczą.

- Hej! – powitałam ją radośnie. – Co u ciebie?

- Witaj. – odparła. Podeszła do łóżka obok i ułożyła prześcieradło. – Będziesz miała współlokatora.

- Tak?! – krzyknęłam. Cieszyłam się jak głupia, od śmierci Keiry nie rozmawiałam z nikim innym, niż pielęgniarki. – Kto to?

- Sama nie wiem. Zaraz przyjedzie.

Z korytarza dobiegły krzyki. Do sali wjechały nosze, na których leżał przystojny blondyn. Zza nich wybiegł rudy mężczyzna w bandanie i skórzanych spodniach. Wrzeszczał na doktora Clayda, który wymachiwał bezradnie rękami.

- Co kurwa?! Chyba cię pojebało! To mój przyjaciel, muszę tu zostać! – lekarz położył mu dłoń na ramieniu, by wyciągnąć go z pomieszczenia. – Gdzie te brudne łapska kładziesz?!

Za nim stało trzech innych facetów, lecz cień zasłaniał im twarze. Ułożyli chorego w łóżku. Lekarze wygonili wrzeszczących przyjaciół blondyna. Z ciekawością przyglądałam się scenie, w końcu niecodziennie zdarza się takie zamieszanie.

- Co mu jest? – spytał zmęczony przeganianiem ludzi pielęgniarz.

- Przedawkował, ledwo żyje. – odpowiedział stojący najbliżej łóżka. – Zostawmy go.

Nagle większość obecnych zwróciła się ku mnie. Ból rozrywał mi łydkę, lecz nic nie mówiłam, by nie zwracać na siebie jeszcze większej uwagi.

Wyszli. Przyjrzałam się karcie chorego. Na imię miał Michael. Ładnie.

Blond włosy okalały jego chudą twarz. Usta miał lekko rozchylone, a policzki zarumieniły mu się. Słodko. Obróciłam się bokiem czując szpilki w kościach, skrzywiłam się delikatnie i zasnęłam myśląc o nieznajomym z łóżka obok.